တေန႔တုန္းက ဆရာက abnormal psychologyကို သင္ေနရင္း အခုလို ေမးလိုက္တယ္။
“တပည့္တို႔ လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ေျမာက္လူးလားေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ တစ္မိနစ္တစ္ခါကို အသံကုန္ (ရင္ေခါင္းသံၾကီးနဲ႔ အဆုတ္ကဲြေလာက္ေအာင္) ေအာ္တယ္။ ကုလားထိုင္တစ္ခုကမွာ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္ေနလို႔ မရပဲ ေနာက္တစ္ခံုကို မၾကာခဏေျပာင္းတယ္။ အဲဒါ ဘာေရာဂါလကၡဏာလဲ”
တပည့္တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းထေျဖတယ္။“ အဲဒါ ေဘာလံုးနည္းျပပါဆရာ”
“တပည့္တို႔ လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ေျမာက္လူးလားေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ တစ္မိနစ္တစ္ခါကို အသံကုန္ (ရင္ေခါင္းသံၾကီးနဲ႔ အဆုတ္ကဲြေလာက္ေအာင္) ေအာ္တယ္။ ကုလားထိုင္တစ္ခုကမွာ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္ေနလို႔ မရပဲ ေနာက္တစ္ခံုကို မၾကာခဏေျပာင္းတယ္။ အဲဒါ ဘာေရာဂါလကၡဏာလဲ”
တပည့္တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းထေျဖတယ္။“ အဲဒါ ေဘာလံုးနည္းျပပါဆရာ”
မ်က္မျမင္ေယာက်္ား
ဒီအခ်ိန္ တခါးေခါက္သံၾကားရတယ္။
“ဘယ္သူလဲ?”
“ကၽြန္ေတာ္ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ပါ။ ၀တ္ျပဳခ်င္လို႔ပါ။”
ဒါနဲ႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ မ်က္မျမင္ဟာ အခန္းပတ္လည္ကို ၾကည့္တယ္။ ျပိးေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း လွမ္းၾကည့္တယ္။
ဒီလိုေရရြတ္လိုက္တယ္တဲ့။
အို ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ္ကို အခုလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ မ်က္လံုးျမင္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ့အလိုေတာ္အတုိင္းပါပဲ။
No comments:
Post a Comment