ဦးေမာင္ႏွင့္ အင္တာနက္ဆိုင္သို႔တစ္ေခါက္

လူဗိုလ္မွ...ကူးယူတင္ျပသည္။

 ရန္ကုန္ရွိ တူမေတာ္ မယ္ဆူး၏ အိမ္သို႔ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ႐ြာတြင္ မသံုးရေသာ အင္တာနက္ကို တဝႀကီး သံုးရန္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ အင္တာနက္ ဆိုင္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ အရင္ တုန္းကေတာ့ အင္တာနက္ ဆိုတာ ေဂ်ဒိုးနပ္လို စားစရာ ဟုေတာင္ ဦးေမာင္ ၾကားဖူးနားဝ ထင္ခဲ့ဖူး ေသးတာ။

အခုေတာ့ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီး သို႔လည္း ခဏခဏ ေရာက္၊ တူမေတာ္ မယ္ဆူးတုိ႔ မိသားစု၏ နည္းပညာ အသိုင္း အဝိုင္းႏွင့္ ခဏခဏ ထိေတြ႕ ရေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ သင္ေပး မႈျဖင့္ အင္တာနက္ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္ ေနေလၿပီ။ အသံုးအႏႈန္းက အစ အရင္ႏွင့္ မတူေတာ့။ အခု ဦးေမာင္ အင္တာနက္ ၾကည့္တယ္တုိ႔၊ အင္တာနက္ ထိုင္တယ္တို႔ မေျပာေတာ့။ အင္တာနက္ သံုးတယ္ဟု ေျပာတတ္ လာၿပီ။

ဆိုင္ထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး အပူလိႈင္း ျဖတ္သြား သလိုပဲ ခံစား လိုက္ရ၏။ မီးပ်က္ ေနလို႔လား မသိ။ ဆိုင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ မီးစက္သံ တဝုန္းဝုန္း၊ အပူရွိန္ ကလည္း တဟုန္းဟုန္း။ နက္ဝါ့ခ္ ဂိမ္းႏွင့္ အင္တာနက္ တြဲ၍ ဖြင့္ထားသည့္ ဆိုင္ ျဖစ္သျဖင့္ အထဲမွာ ဂိမ္းကစား ေနသူ ေကာင္ေလး မ်ား၏ ဆဲသံ၊ ဆိုသံ၊ ကေလာ္သံ၊ ေအာ္သံ ေတြကလည္း ဆူညံ ပြက္ေလာထ ေန၏။ ေအာ္ .. အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ ေရာက္သြားတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ သည္းခံ .. သည္းခံ။ ဦးေမာင္ ဆာဗာ ေကာင္တာေရွ႕ ရပ္လုိက္သည္။ ဆာဗာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဆိုင္တာဝန္ခံ ေကာင္ေလးက စာေတြ တေျဗာင္းေျဗာင္း ႐ိုက္ေန ရာမွ ဦးေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးေမာင္ ေမးလိုက္၏။

“ဘယ္စက္မွာ ထိုင္ရမလဲ .. တူေလး”

ေကာင္ေလးက ဦးေမာင္ကို လြတ္ေနေသာ စက္တစ္လံုးဆီ လက္ၫွိဳး ၫႊန္ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူ ကြန္ပ်ဴတာႀကီး ငံု႔ၾကည့္ကာ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း စာ႐ိုက္ ေနျပန္၏။ ေအာ္ .. သနားစရာ၊ အာသီးေယာင္ ေနတယ္ ထင္တယ္ .. ဟိုမွာ ထိုင္လိုက္ပါ ဦးေလး လို႔ေတာင္ ျပန္မေျပာ ႏုိင္ရွာဘူးဟု ဦးေမာင္ ေတြးမိသည္။ သူ ၫႊန္ျပေသာ ေနရာတြင္ ဦးေမာင္ ထိုင္ လိုက္သည္။ သူ႔ေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ခုနက ေအာ္ဟစ္၍ ဂိမ္းေဆာ့ ေနၾကေသာ ေကာင္ကေလးေတြ။ ဦးေမာင္ သူ႔ဆီ ဘယ္သူမွ ေမးလ္မပို႔ ထားမွန္း သိေသာ္လည္း ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေမးလ္စစ္ရန္ ဂ်ီေမးလ္ ဖြင့္လိုက္သည္။ အခုေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ ေသခ်ာ မသံုးတတ္ခင္ အရင္တုန္း ကေတာ့ ပါ့စ္ဝါ့ဒ္ ႐ိုက္ထည့္သည့္ အေပါက္ထဲတြင္ ဘာေတြ ႐ိုက္ထည့္ ရမွန္း မသိ၍ ကိုယ့္ မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္ကိုယ္ ျပန္႐ိုက္ထည့္ခ်င္ ထည့္ေန တတ္ခဲ့တာ။

ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသည္ အထိ ဂ်ီေမးလ္က တက္မလာ။ သတင္း ဖတ္ရန္ ဆိုၿပီး သတင္း ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဖြင့္လိုက္တာႏွင့္ .. ျမန္ခ်က္။ Problem Loading Page ဆိုၿပီး တန္းတက္ လာသည္။ ဦးေမာင္ လည္း သတိ မထားမိ။ ေအာင္မယ္ .. အဂၤလိပ္လို သတင္းေရး ထားတာ ထင္လို႔ ဖတ္ၾကည့္ ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ ဖြင့္၍ မရလွ်င္ ေပၚတတ္သည့္ စာတန္းမွန္း သတိရ၏။ ဒါနဲ႔ ဦးေမာင္လည္း မေနသာၿပီ။ ေကာင္တာမွ ေကာင္ေလးကို လွမ္း၍ ေခၚရသည္။

“သားေရ .. ခဏေလာက္ လာၾကည့္ ေပးပါဦး .. မတက္လို႔”

ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို မ်က္ႏွာေသႀကီးႏွင့္ ေကာင္တာမွ ေန၍ လွမ္းၾကည့္၏။ ၿပီးေတာ့ ငံု႔၍ စာအနည္းငယ္ ႐ိုက္လိုက္ ေသး၏။ ၿပီးေတာ့မွ မထခ်င္ ထခ်င္ ပံုစံျဖင့္ ထ၍ လာသည္။

“တူေလးေရ .. ေမးလ္လည္း မရဘူး၊ သတင္း ဖတ္မလို႔ ဖြင့္တဲ့ ဝက္ဆိုက္လည္း မရဘူး”

“ဘာမွ မတက္ဘူးလား”

“ေအး .. ဟုတ္တယ္”

“အဲဒါဆို က်ေနတာ”

ဦးေမာင္ စိတ္ညစ္ သြားသည္။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ေနၿပီ။ မတက္ပါဘူး ဆိုေတာ့မွ က်လို႔ေပါ့။ စိတ္ထြက္ထြက္ႏွင့္ ဦးေမာင္ ဘုေတာ လိုက္သည္။

“ေအးေပါ့လကြယ္ … မတက္မွေတာ့ က်လို႔ေပါ့၊ ေကာ္နရွင္ ကေတာ့ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ရွိမွမရွိတာဘဲ”

ငါ့လို ေတာသားေတာင္ ေကာ္နရွင္ က်တယ္ ဆိုတာကို သိတယ္ကြ ဟူေသာ ပံုစံျဖင့္ ဦးေမာင္ ေျပာလုိက္ေတာ့ ထို ေကာင္ေလးက ထံုးစံ အတိုင္း ႐ုပ္ေသႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ေန ျပန္သည္။ ၿပီးမွ “မတက္တာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး” ဟု ဆိုကာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ စက္ကို Restart ခ်လိုက္ ေလ၏။ ေကာ္နရွင္ မတက္လွ်င္ ရီစတတ္ ခ်ရေလ၏ ဟူ၍ ဦးေမာင္ အဖို႔ မွတ္သားစရာ တစ္မ်ိဳး တိုးေလ၏။ ရီစတတ္ ခ်ၿပီး၍ စက္ျပန္ ပြင့္ေတာ့ ျပန္သံုး ၾကည့္ေသာ္လည္း ခုနက လိုပင္ ပေရာ္ ဘလမ္း လုပ္ဒင္း ျပန္သည္။ ဦးေမာင္လည္း ဘာမွ လုပ္တတ္သည္ မဟုတ္ေတာ့ ဆိုင္ တာဝန္ခံ ေကာင္ေလးကို လွမ္း၍ ေခၚရ ျပန္သည္။ ခုနက လိုပင္ အုတ္နီခဲလို ႐ုပ္တည္ ႐ုပ္မာ ႀကီးႏွင့္ ထ၍ လာျပန္၏။

“အခုထိ မတက္ေသးဘူးလား”

“ေအးကြာ .. လုပ္ပါဦး ..”

“ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး .. ဂိမ္းေဆာ့ရင္း ေစာင့္” ဟုဆိုကာ ဖား၏ ပါးစပ္ထဲမွ ေရာင္စံု အလံုးေတြ ထြက္က်ၿပီး အေရာင္ တူရာ အလံုးေတြကို လွမ္း၍ ပစ္ရသည့္ ဂိမ္းကို ဖြင့္ေပး သြား၏။ မထူးေတာ့ၿပီ ဟုဆိုကာ ဦးေမာင္လည္း ထိုင္ေဆာ့ ေနလိုက္ ေတာ့၏။ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ ေဆာ့ၿပီး ေတာ့မွ ေကာင္တာမွ ေကာင္ေလးက လွမ္း၍ ေအာ္သည္။ “ဦးေလး .. ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ မသိဘူး … ေကာ္နရွင္ တက္လာၿပီ” တဲ့။ ေအာ္ .. ေကာ္နရွင္ တက္တာမ်ား အထူး အဆန္း ျဖစ္ရပံုႏွင့္ ေအာ္ေနသည္။ ဦးေမာင္လည္း ဂိမ္းဆက္၍ မေဆာ့ ေတာ့ဘဲ ဖတ္ခ်င္သည့္ သတင္း ဝက္ဘ္ဆိုက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။

“အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အထူး ေဆြးေႏြးပြဲ တစ္ရပ္ကို က်င္းပခဲ့ရာ … ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ခ်ကြ .. ခ် .. ပစ္ .. အဲဒီေကာင္ကို လိုက္ပစ္ .. မေျပးနဲ႔ .. မိလို႔ကေတာ့ အေသပဲ”

အလို .. ဘာျဖစ္ သြားတာပါလိမ့္။ ဦးေမာင္ ဖတ္ေနသည့္ သတင္း ထဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပခဲ့ရာ အထိပဲ ရွိေသး … ဘယ္ညာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွ ဂိမ္းေဆာ့ ေနၾကေသာ ေကာင္ေလးေတြ အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ အသည္းအသန္ ထ၍ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံ ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ဦးေမာင္ စိတ္ေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီ။ သတင္းလည္း မဖတ္ခ်င္ေတာ့၊ အင္တာနက္လည္း မသံုးခ်င္ေတာ့။ ထိုင္ေနရာမွ ထ၍ ေငြရွင္းရန္ ေကာင္တာသို႔ ထလာခဲ့သည္။

“ၿပီးၿပီ .. တူေလး .. ဘယ္ေလာက္လဲ”

“ေလးရာ” ဘာဆို ဘာမွ အပိုမေျပာ။ သူ႔ကိုပင္ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာကို ၾကည့္ေနရာမွ ေျပာျပန္သည္။ ဦးေမာင္လည္း မေနႏုိင္။

“ငါ .. ငါ .. တစ္နာရီ လံုးလံုး .. ဆယ္မိနစ္လား ဆယ့္ငါး မိနစ္လား သံုးရတာပါကြာ … မတက္ဘူးေလ .. က်ေနတာေလ”

“ဒါေပမယ့္ .. ဦးေလး ဂိမ္းေဆာ့ တယ္ေလ”

ကိုင္း .. မွတ္ကေရာ။ သူဖြင့္ေပး လို႔လည္း ေဆာ့ရေသးတယ္ .. အခုေတာ့ ကိုယ္က အလိုတူ အလိုပါ ျဖစ္ရသည္။ ဦးေမာင္ ဘာမွ မေျပာေတာ့။ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္တန္ တစ္႐ြက္ ထုတ္ေပး လိုက္သည္။ ပိုေသာ ပိုက္ဆံကို ျပန္အမ္းရင္း ေကာင္ေလးက ေျဖေျပာ ေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မသိဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ထားၿပီး အလုပ္မရွိ ေသးလို႔ .. သူ႔ဆိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္း ထားတာ … ဒီမွာ .. ေငြတြက္တဲ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲက တြက္တဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းရတာ”

တစ္ဆိုင္လံုး၏ တာဝန္ခံ အဆင့္ျမင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရွင္ နည္းပညာ သမားေလး ေျပာလိုက္မွ ရွင္းသြားသည္။ သူကေတာ့ ထံုးစံ အတုိင္း မ်က္ႏွာမာ ႀကီးႏွင့္ပင္။ ဦးေမာင္လည္း ဆိုင္က ျပန္ထြက္ လာရင္း ဒီလို မ်က္ႏွာမ်ိဳး ဘယ္မွာ ေတြ႕ဖူးသလဲ စဥ္းစား ေနမိသည္။ အေတာ္ၾကာ စဥ္းစား လိုက္ေတာ့မွ .. ခပ္ေရးေရး ေပၚလာ၏။ သူတို႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ တစ္ဦး တည္းေသာ ၿဂိဳဟ္တု စေလာင္း တပ္ထား ႏုိင္သည့္ ေဒၚခင္ပု၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ပါေပ။ တစ္႐ြာလံုးမွာ ၿဂိဳဟ္တု စေလာင္း တပ္ႏုိင္တာ ဆိုလို႔ သူပဲ ရွိတာ ဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ ႐ြာက လူေတြ ၿဂိဳဟ္တု စေလာင္း သြားၾကည့္ၿပီ ဆိုလွ်င္ လုပ္ထား တတ္ေသာ ေဒၚခင္ပု၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ “ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ မၾကည့္ခ်င္ေန .. တို႔ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္” ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မာေခါက္ ေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားႀကီး။ ခုနက အင္တာနက္ ဆိုင္မွ ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာေန မ်က္ႏွာထားႏွင့္ တစ္ပံုစံထဲ။ ထိုေကာင္ေလး ပံုစံကလည္း “သံုးခ်င္သံုး မသံုးခ်င္ေန … ဂ႐ုမစိုက္” ဟူေသာ ပံုမ်ိဳး ေပါက္ေနတာကိုး။

ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးစ အင္တာနက္ အေၾကာင္း ဘာမွလည္း ေသခ်ာ မတတ္၊ ေသခ်ာ မသိ။ ကာစတန္မာကို ဘယ္လို ဆက္ဆံ ရမည္ ဆိုတာလည္း နားလည္ပံု မရေသာ “သံုးခ်င္သံုး မသံုးခ်င္ေန” ကိုယ္ေတာ္ေလးအား စိတ္ခ်လက္ခ် ဆိုင္တြင္ အလုပ္ေပး ထားသည္ ဟူေသာ ဦးေလးေတာ္၏ အင္တာနက္ ဆုိင္ႀကီး ေရရွည္တြင္ ေသခ်ာေပါက္ အက်ိဳးစီးပြါး ျဖစ္ထြန္း ေတာ့မည့္ အေရးကို ေတြးကာ ထိုေကာင္ေလး ကိုတလွည့္ .. ေဒၚခင္ပု ကိုတလွည့္ ျမင္ေယာင္ ရင္းျဖင့္ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ ျပန္လာ ခဲ့မိေလ ေတာ့သည္။