“ေက်းရြာရွိရင္ ႐ိုးရာရွိတယ္။ ႐ိုးရာရွိရင္ ယဥ္ေက်းမႈရွိတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈရွိရင္ အဆင့္အတန္း ရွိတယ္” လုိ႔ က်မ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သဘာဝတရားန႔ဲ ယွဥ္တဲ့ အရာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ၿပီး ဒီသဘာဝတရားေတြကို ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔တြဲၿပီး ယဥ္တြဲေဖၚျပခဲ့တဲ့ ဝါေခါင္လျပည့္ ကရင္႐ိုးရာ လက္ခ်ည္ပြဲကို ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ႏို႔ဖိုးဒုကၡ သည္စခန္းထဲ မွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
မိုးဖြဲ မႈန္မႈန္ေတြၾကားမွာ ႐ိုးရာဝတ္စံု ဝတ္ထားတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြ လူႀကီးလူငယ္ ပ်ိဳရြယ္သူေတြ စခန္း႐ုံးထဲမွာ က်င္းပမယ့္ လက္ခ်ည္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စခန္း႐ုံးထဲမွာ လူေတြ အျပည့္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း ကရင္႐ိုးရာ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဝိဉာဥ္ေခၚမယ့္ စေကာေတြေရွ႕မွာ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ လူငယ္ေယာက္်ားေလး မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။
စားပြဲရွည္ႀကီးေပၚမွာ စေကာအခ်ပ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ ၾကံကို အခြံခြာၿပီး ပိုင္းထားတဲ့ ၾကံဆစ္ပိုင္းေတြ၊ ငွက္ေပ်ာတဖီး၊ ထမင္း ခုႏွစ္ဆုပ္၊ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ ဝါးေရခြက္၊ ဝါးေယာက္မ၊ ခ်ည္ျဖဴလံုးေတြ ပန္းနုႏြယ္အညႊန္႔
ေတြကို စေကာထဲ စုထည့္ထားတယ္။
စခန္း႐ုံးထဲမွာ ကေလးငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြၾကားထဲမွာ “ဘယ္သူေရ ဘယ္ဝါေရ” လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အတင္းတိုးေဝွ႔လို႔ စားပြဲေပၚက စေကာေတြကို ၾကည့္ၿပီး သြားရည္ က်ေနၾကတယ္။ ဝိဉာဥ္ေခၚၿပီး ခ်ည္ျဖဴခ်ည္ၿပီးရင္ စားရမယ္ဆုိတာ သိလို႔ အနားက မခြာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္ကို ျမဲေအာင္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။
ကရင့္႐ိုးရာေတြ မႊန္းထံုေနတဲ့ စခန္း႐ုံးထဲမွာ စခန္းလံုျခံဳေရးတာဝန္ရွိသူ တီးလွေရႊ က “ဝါေလးေဂ” မဂၤလာနံနက္ခင္း ပါ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့အခါ လူထုပရိတ္သပ္ကလည္း “ဝါေလးေဂ” လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ့ အသံက စခန္း႐ုံး တခုလံုး ဟိန္းထြက္သြားတယ္။ ဝါေခါင္လျပည့္ ခ်ည္ျဖဴပြဲအတြက္ အမွတ္တရစကား ေျပာၿပီး အခမ္းအနားကို ဖြင့္လွစ္လုိက္ပါတယ္။
ခ်ည္ျဖဴပြဲအေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဖၚၾကတယ္။ ကရင္လူငယ္ေလးေတြ ႐ိုးရာဝတ္စံု အျပည့္မွာ ပလိုင္း၊ စေကာ၊ စကာ၊ စူး၊ ေပါက္ျပား၊ ေပါက္တူး၊ ဝါးခြ်န္၊ ကြဲ်ခ်ိဳကိုင္ၿပီး စင္ျမင့္ေပၚ တက္သြားၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ျမဴးၾကြတဲ့ ႐ိုးရာေတးဂီတသံ ေအာက္မွာ သ႐ုပ္ေဖၚၾကတယ္။ ေခါင္း၊ ခါး၊ ေျခ၊ လက္ သြက္လက္တဲ့အကနဲ႔ ကၿပီး မၾကာခင္မွာ လက္ခ်ည္ပြဲမွာ ပါတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကိုင္ၿပီး အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပၾကတယ္။
ေသာၾကာအဲ (ျမန္မာလို သစၥာကို ခ်စ္တယ္)ဆိုတဲ့ ကရင္မေလးက “အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ သမီးတို႔ ကရင္ လူမ်ိဳးေတြဟာ ေတာင္ယာနဲ႔အမ်ားစု အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ယာစိုက္တဲ့ စူးဝါးကို အျမတ္တႏို္း ထားၾကတယ္။ ေတာင္ယာ ခုတ္တယ္။ ေတာင္ယာ စိုက္ၿပီးရင္ စပါးခင္းကို ရိတ္သိမ္းတယ္။ စပါးေလွ့တယ္။ ဒီအခါ စုေပါင္းကူညီေပးၾကတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျပန္လည္စုေပါင္း ေနထုိ္င္ရေအာင္ အသံေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြ်ဲခ်ိဳမႈတ္တယ္။ ကြဲ်ခ်ိဳသံဟာ စည္းလံုးျခင္း အဓိပၸါယ္လည္း ေျပာႏိုင္တယ္။ လက္ခ်ည္ပြဲမွာ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ ပန္းနုႏြယ္က ဘယ္ေျမႀကီးေပၚပဲ ပစ္ခ်ပစ္ခ် ရွင္သန္တယ္။ ႀကီးထြားတယ္။ သန္မာတယ္။ ဘယ္မွာစိုက္စိုက္ မေသဘူး။ ဒါ ကရင္လူမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္။ သတၱိေကာင္းတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးက အခို္င္ တခုထဲက ဆင္းသက္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖီးေလး
ေတြဟာ တဖီးစီေပမယ့္ ငွက္ေပ်ာဖီးမွာ အသီးေလးေတြ စုဖြဲ႔ေနတယ္။ ဒါ သမီးတုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးလိုပဲ။ သမီးတို႔ ကရင္လူမ်ဳိဳးေတြလည္း အစုအဖြဲ႔နဲ႔ ေနတတ္သူေတြပါ” တဲ့။
ေနာက္ၿပီး “ေယာက္မက သစ္ဝါးနဲ႔လုပ္ထားေတာ့ ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ မီးအပူဒဏ္ကို ခံႏို္င္တယ္။ သမီးတုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳး
ေတြကလည္း ေယာက္မလုိ အပူခံႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဖီးတုိ႔ ေျပာသလုိ ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေပါ့။
ေကာက္ညွင္းနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခြက္ျပင္က စီးကပ္တယ္။ သမီးတုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြကိုလည္း တျခား ဘယ္လူမ်ိဳးက ခြဲခြဲ မကြဲဘူး၊ စီးကပ္ေနတယ္” တဲ့။
“ၾကံဆစ္ပိုင္းေလးေတြက ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ အနာဂတ္ပါ။ ၾကံအညႊန္႔က စိုက္လုိ႔ လြယ္တယ္။ ၾကံပင္က ႀကီးလာရင္ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္သြားတယ္။ သမီးတုိ႔ဘဝလိုမ်ိဳး တဆင့္ျခင္း တက္သြားတယ္။ ထမင္းဆုပ္က သမီးတုိ႔ အသက္ သခင္။ ကရင္လူမ်ဳိးက ထမင္းကုိပဲ အဓိက အားထား စားရတယ္။ ထမင္းဆုပ္နဲ႔ တူတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးက စုေပါင္း လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ”
ဆက္ၿပီး စင္ေပါမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ “ေရက ျဖဴစင္တယ္။ သန္႔စင္တယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးကလည္း ျဖဴစင္သန္႔စင္တယ္
ေလ။ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထုပ္ရင္ ပူးၿပီး ႏွစ္ခု ထုပ္သလို ကရင္လူမ်ိဳးေတြလည္း အျမဲတမ္း တြဲေနတယ္။ မခြဲခြာဘူး။
ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထိပ္ေလးက ရန္သူေတြကို ကာကြယ္ဖုိ႔ အျမဲခြ်န္ေနျမေနတယ္ေပါ့။ စေကာထဲမွာ ဆန္ထည့္ ဝိုင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ ဆန္ကို ေရြးတယ္။ မေကာင္းတဲ့ဆန္ကို လႊင့္ပစ္တယ္။ မေကာင္းတာကို မယူဖုိ႔နဲ႔ သူမ်ား႐ိုးရာ ကိုယ့္႐ိုးရာထဲ မေရာက္ေအာင္ က်င္လုိက္တဲ့သေဘာပါ” လို႔ ေရလည္စြာပဲ ရွင္းျပသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ အဘိုးအဘြားေတြက ဝိဉာဥ္ ေခၚၾကပါတယ္။
ဝိဉာဥ္ ခုႏွစ္ပါးကို ျပန္ေခၚေနတာပါ။ က်ားပါးစပ္၊ ဆင္ပါးစပ္၊ ငွက္ပါးစပ္ထဲက၊ သခ်ႋဳင္းထဲက၊ ေတာေတာင္ထဲက၊ ရွိသမွ် ေနရာက ဝိဉာဥ္ေတြ ဒီႏွစ္၊ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ လူေတြရဲ့ အသံုးအေဆာင္၊ လယ္ယာ အသံုးအေဆာင္ ခိုင္းေနတဲ့
ႏြားကအစ အေဝးမွာေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ ဝိဉာဥ္ အားလံုးကို ျပန္ေခၚတာ။ အဘိုးအဘြားေတြက ခုႏွစ္ရက္ သားသမီး ဝိဉာဥ္ ခုႏွစ္ပါး ျပန္လာၿပီလားလို႔ သံုးႀကိမ္ ေမးတယ္။ အားလုံးက ျပန္လာၿပီလို႔ သံုးႀကိမ္ ျပန္ေအာ္ရတယ္။
အဲန္ စားဖီ (ျမန္မာလို လူမ်ိဳးတုိင္းက ခ်စ္တဲ့ပန္း) ဆိုတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသမီးေလးက “အဘိုးအဘြားက ဆုေတာင္းေပးၿပီး သမီးတို႔လက္ကို ခ်ည္ျဖဴနဲ႔ ခ်ည္ေပးတယ္။ လျပည့္ညမွာ ဝိဉာဥ္က နတ္ဆိုးေတြၾကားကေန ကာကြယ္ေပးတယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဝိဉာဥ္ ေခၚတုိင္း ပါမသြားေအာင္ ခ်ည္ျဖဴခ်ည္ေပးတာ” လို႔ ရွင္းျပလို႔ သိရပါတယ္။
႐ိုးရာကို မခ်စ္ရင္ လူမ်ဳိးေပ်ာက္သြားမွာေပါ့လို႔ဆိုတဲ့ အဲန္စားဖီ ကပဲ “လူႀကီးေတြက သမီးတုိ႔ကို ခ်ည္ျဖဴ ခ်ည္ေပးတာ လည္း ေမတၱာနဲ႔ပဲ။ လူငယ္ေတြလည္း သူတို႔ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူကို ခ်ည္ျဖဴခ်ည္ေပးတာလဲ ေမတၱာနဲ႔ပဲ။ သမီးကေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ထိမ္းသိမ္းသြားမယ္”
ရြာက ထြက္ေျပးလာခဲ့ရတာ ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေသာၾကာအဲ ကေတာ့ “စစ္ပြဲျဖစ္လို႔ ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ရ တာ။ အဲဒီ့မွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ သမီးတုိ႔ ေတာင္ယာေတြ ရွိတယ္။ စာသင္ခန္းေတြ ရွိတယ္။ မီးေလာင္ေျမ ျဖစ္သြားေပမယ့္ သမီး လြမ္းေနတုန္းပါပဲ။ သမီးတို႔ ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးခ်င္တာေပါ့။ ခုလို ရိကၡာစားေနၿပီး သူမ်ားကို မွီခိုေနရတဲ့ဘဝက လြတ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ခ်င္တယ္” တဲ့။
“သမီးတုိ႔က ခုခံစစ္နဲ႔ အျမဲရင္ဆုိင္ေနရသူေတြမို႔ အဘိုးအဘြားေတြက သမီးတုိ႔ ကရင္ မိန္းကေလးေတြကို ဆံပင္ရွည္ ထား ခိုင္းတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသမီးေလးက ဆံပင္ရွည္ထားရင္ စစ္ပြဲမွာ တန္ခိုးႀကီးတယ္တဲ့။ သမီးတုိ႔ ဆံပင္ရွည္ထား တာျမင္ရင္ အဘိုးအဘြားက ဒီမိန္းကေလး လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္တတ္တဲ့သူလို႔ ခ်ီးမြမ္းတတ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လူတိုင္း လိုခ်င္တာေပါ့။ သမီးတို႔ ဇာတိေျမကို စြန္႔ခဲ့ရသူေတြက ပိုလိုခ်င္ပါတယ္” လို႔ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးတုိင္းခ်စ္တဲ့ပန္းအမည္ရ သူေလးရဲ့ အသံက လက္ခ်ည္ပြဲကို ပိုၿပီးေလးနက္ေစခဲ့ပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ တန္ဖိုးဟာ လူ႔ဘဝအေပၚ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။
သဘာဝက ေပးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးစရာေတြထဲမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ လက္ခ်ည္ပြဲက ႏွစ္သက္စရာ အေကာင္းဆံုး၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုံး ေမတၱာေတြ ထံုမႊန္းေနပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment